Söyle ey Yâr !!!!

Söyle ey Yâr !!!!

Söyle ey Yâr !!!! Hüznümü Sana nasıl arzetmeliyim?
Mum Sema Söyle ey Yâr!!!!
Hüznümü Sana nasıl arzetmeliyim?


Ey Yâr!
Sözün mânâya değdiği noktadayım!
Nazarın kalpleri yaktığı demde
Dilin hale sukut ettiği,
Kalbin sonsuza meylettiği yerdeyim
Elemin merkezindeyim ey Yâr, melâlin gölgesinde,
Bekleyişler arefesindeyim


Söyle ey Yâr!
Hüznümü Sana nasıl arzetmeliyim?
İçinde Sen geçen cümleleri ezber mi etmeliyim?
Derdi heybeme yükleyip yitik diyarlara mı gitmeliyim?
Hasretini sabırla bertaraf mı etmeli;
Yoksa bu hasrete şükrü mü öğretmeliyim?
Söyle ey Yâr! Seni nasıl yâd etmeliyim?
Lâl değmeli dilime belki,
Yüreğime Seni söyletmeliyim


Tahammülün bittiği noktadayım ey Yâr!
Izdırabın bamtelini yokladığı demde
Çarenin çaresizliğe biat ettiği
Gam fırtınasının en sert estiği yerdeyim
Kederdeyim ey Yâr!
Güneşin unutulduğu, yıldızların tutulduğu,
Işığını Seninle yitirmiş
Zulmet ülkesindeyim


Şimdi Sen söyle ey Yâr!
Ruh hicrete götürmez mi bedeni?
Korkunun ellerinden tutmaz mı ümit?
Sevgin bitkin bir yolcuya kuvvet olmaz mı?
Sahralar yorgun adımlarla da aşılamaz mı?
Tâkatin bittiği yerde Yâr yetişmez mi?
Nâçârım diye inlesem cevap gelmez mi?
Hem gözyaşı ki en sağlam setleri dahi yıkmaz mı?
Acılar ruhlarda iz bırakmaz mı?
Serden geçen Yâre ulaşamaz mı?
Nasıl anlatayım sevdamı başka?
Mürekkep ağlamadan kalem konuşamaz mı?
Eksik satırlarla merâm anlatılamaz mı?


Sen söyle ey Yâr!
Bu kalpte bu aşk ebeden kalamaz mı?
Gözlerim tebessümünden bir nebze alamaz mı?
Kendini yitiren ey Yâr Seni bulamaz mı?

(HA)

   Uykusuz geçirilip, çok düşünülen geceler  var ya;o gecelerde alınan kararlar var ya , İşte o kararlarla yaşıyoruz 'kader' dediklerimizi...
   Bugün en sevdiğim diziyi izliyorum. orda bir twitter entrisi geçti; ''kalbinesor''Kalbimize sorarsak yandık, yanarız... kalbime sorarsam, dayanamam ...  kalbime sorarsam- kendime yenilirim.  Kalbime sormaya korkarım. Olacaklardan korkarım. Yapacaklarımdan, sebep olacaklarımdan korkarım. Bi bizim kalbimizden geçenler var, bide yaşamamız gerekenler...Birileri soslu makarna hazırlasın, birileriyle  mutlu mesut ,soslu makarna yiyebilsinler diye alınan kararlar var... Neyse ki; en sevdigim öğün kahvaltı (!!!!) 

                                          ( sen ekmek parası kaznmak için tasıyorsun bu yükü de,  ben , ya ben niye taşıyorum!!!)

      Ben kalbime soramıyorum, sizin kalbine soranlardan olmanız, kalbinizden geçenleri yaşayabiliyor olmanız dileklerimle...
 Çarşambanın bitmesine 25 dakika kaldı, o yüzden iyi perşembeler dileklerimle...

Yaşadıkça Ögreniyor İnsan!!!

Birisi hırçınlaşıp haklı haksız yere kırıp dökerken , diğeri o kadar anlayışla o kadar samimiyetle ve o kadar masumiyetle sarıp sarmalıyor. ve ben maalesef hak edene hakkaniyetini veremememin agırlıgı altında ezilirken, kendimi ne kadar ihmal ettiğimi düşünüyorum. ya benim hak ettiklerim, onlara bana kim veriyor yada kim vermiyor. İşte bütün mesele de bu sanırım. Ama en büyük hatayı gene ben yapıyorum. yanlış adamı istiyor, onun için üzülüyor.gereksiz yere kendimi tüketiyorum. Ne için kimin için??? Değer mi? Değmez melek değmiyor... bari hakedene haksızlık etme... 





Dün bir adam bana dedi ki; '' Seni çok seviyorum. bu dünyadaki her şeyden çok seviyorum seni, Annemle babamdan bile daha çok seviyorum seni......'' Bu cümlelerin anlamını biliyorum ben. daha öncede ben birine söylemiştim.ve bana ne söylendiyse o zaman bende onu söyledim dün o adama... Dedim ki; ''Böyle söyleme , her şeyin herkesin yeri ayrı. Bir daha böyle söyleme...'' Niye mi böyle söyledim? Umut vermemek için... İçin için kızdım ona hatta, beni sorumluluk altına soktuğu için, onu asla bırakmamam gerektiğini vurguladığı için, beni böyle sevdiğine sevinemedim, üzüldüm sadece ona karsılık veremediğim için... Böylesine bir adamı hak-etmiyorum diye içerledim kendime...Bide üzüldüm, çok hemde, çünkü bana söylenen bu cümleleri, vakti zamanında benim söylediğim adamda geçmiş zamanda, benim şuan konuştuğum gibi konuşmuştu bana.... Yani yaniiiiiiyanisi acabası yok...... ümit vermek istemeyen insan sözleri bunlar!!!yani o kadar basit ki her şey ortada.Gözümdeki perde kalkalı çok oldu da , yüreğimdeki hala durur orda öylece... Velhasıl kelam ; yaşadıkça öğreniyor insan... Goethe demişki; ''İnsan kendini insanda tanır. '' ne kadar dogru bir laf ne kadar anlamlı.. Neyse ben yanayım, yanayım yüreğimdeki perdeye!!!

Düşüncelerim susuyor. ..

          Bazen düşünüyorum. .. Bazen değil aslında, çok sık . Başka türlüsü nasıl olurdu diye?
Düşünmeye  bile hakkım olmadığına kanaat getirip, dusuncelerimde susuyorum. Düşüncelerim susuyor...
    Hem düşünmeye susamis,  düşünmek istiyor... Susuyor derken  ...
Hemde sesi çıkmıyor.  Sesinı kesiyor,  konuşmuyor susuyor yani. ..
     İyi geceler.
Siz müsade etmeyin düşüncelerinizin  "susuyor " olmasina!!!

Çok Ağır Be Gülümmmm ...

 
        Bazı insanlar etten kemikten, ama bazıları var ki; 
Ruhtan , kalpten, içten, samimiyetten, aşktan yaratılmışlar. Öyle güzeller ki, öyle candan. Böyle insanlar var gerçekten,  içinde yaşadığımız boktan dünyaya inat, bize iyi gelen, güç veren, bize kim olduğumuzu hatırlatan...

        Onların yoklukları ; yaralayıcı, yıkıcı, insanın kolu kanadı kırılıyor sanki, onların sevgisini kaybetmek, yapmadığın yanlışlıklara- bitmeyen bedeller ödemek gibi. Çok sancılı. Onların kalbi senin için atmadığı zaman her şey öyle anlamsızlaşıyor ki, her şey öyle manasızlaşıyor ki...
    
         Çok boktanlaşıyor be hayat... Çoook...

          Bana yazarken, size okurken,  eşlik edebilecek en güzel şarkılardan...

         Ben o insanı sevmeye devam ediyorum.  Uzaktan da olsa! Çünkü böyle olması gerekiyor.Ama o da beni sevmeye devam etsin istiyorum. Çok mu bencilce?  Hayır!  Hayır , ben egomu tatmin etmek istemiyorum. Bunun için değil hala beni sevsin istemem. Şimdi ona sarılamıyorum. Sadece anılar var hafızamda, kokular var burnumda, kimi acı-kimi tatlı sözler var kulaklarımda... Acı olanları bile güzeldi. Çünkü gerçektiler. Çünkü inanıyordum. Çünkü kalbimin , aklımın, ruhumun, sevdamın en derinliklerinde hissediyordum. Sevdiğim kadar olmasa da , sevildiğimi biliyordum. 
        
        Ama şu an kalbinde olmadığımı , o kadar çok , o kadar iyi , ve o kadar net hissettiriyorsun ki...
Bu şeye benziyor. Şeye... Hani neydi?  Bi söz vardı;

       '' Öküz öldü, ortaklık bitti.''
      
       Oysaki gerçekti madem, şimdi neden sevmiyorsun??? 
    
       Ben hala severken, hatta eskisinden bile daha çok seviyorken. Sen neden bana sırtını dönüyorsun? Sen benim taşıdığım kadar, taşıyamıyorsun aşkımızı, yada askımı mı demeliydim? Ben o zamanlar bile taşıyabiliyorken, şuan şartlar eşitlendi sadece. Şuan taşıyamıyorsun. Demek ki benim yerimde olsaydıııınnn . Düşünmek istemiyorum bunu... !!!

       Çünkü sorularımın cevaplarını aldım, alıyorum, ve bunları kabullenmek istemiyorum. İçimde ki acabalarımın, haklı çıkışına mı yanayım? Hayatımın içine edişine mi, sana aldanışlarıma mı  yoksa içime- boğazıma- kalbime oturan düğümlere mi yanayım? Hangisine?  Yada hangisine daha çok!!!

       Empati kurmaya çalışıyorum. Sende kırılıyorsun. Anlıyorum, Benden vazgeçtin, öfken de en büyük yardımcın. Senden vazgeçtiğimi düşünüp, bana hınçlanıyorsun. Sevgin (hoş varsa tabi !) nefrete dönüşüyor. Bunları zaten biliyorum.

       Ama bunlar yetmemeli benden vazgeçmene! Çünkü bende yetmemişti...
       Ama sana yetti...

       Artık ne zaman oldu ki; yanımda, bana bakıp içten bir gülümsemeni görmedim. Şöyle okkalı olmasın ama, içten bir kahkahanı bile duymadım. Artık gülüşünü bile esirgiyorsun benden. Kahkahanı bile paylaşmıyorsun.

       Çok ağır be canım, çok ağır be sevdiğim...
       Çok ağır be gülümmmmm...
         

      

   
   

Lutfu da hoş be...

Gene yazilarima, yazmaya siginmaya başlamak hem üzüyor beni , hem de sevindiriyor. Çünkü yazmaz  isem delirecegim. Anlatamadiklarimi yazarak, rahatlama yöntemine siginiyorum. Ama yazmak güzel. Bari bunun ile  teselli bulup rahatlayayim istiyorum.
 
Çok yorgunum. Ama öyle  böyle değil.  Çok ıssızım. Çok yalnızım. Kalabalık sayılabilecek bir ailenin üyesiyim.  Yanında rahatça konusabilegim, kendim olabilegim arkadaşlarım var. Yanında osurabildigim bir sevgilim de var üstelik.

Ama benim istediğim  bu değil ki!!!
İstediğim  farklı bir şey. İstediklerimi konuşamayan ,  yaşayamayan, yaşadıklarını ise sindiremeyen biriyim ben.
Ordan bakınca zavalliya  mi benziyorum, yoksa caresizligine hapis -kendi kapanina sıkışmış  bir sıçana mi benziyorum?  Yada hangisi ötekisinden daha kötü?
Bunu ben de bilmiyorum. Bilmek te istemiyorum. Bilsemde ne değişebilir ki? Gücüm yetmiyor bazı şeylere.
Siz hiç çaresiz kaldınız mi? Basit şeylerden bahsetmiyorum. Gelip geçici caresizliklerden diil bu söylediğim! Bir dönüm noktası. .. Üstelik sadece benim için de değil,  bir sürü insani da içine  çeken bir tür girdap.
Hakkım var mı kimseyi uzmeye. Nevrotik gibi yazıyorum. Belkide gibisi  fazla !!!
Kim söyleyebilir ki öyle olmadığımı. Pesimist ve nevrotik bir manyak miyim acaba? Bunu bilemem, bu karar yetisine de sahip diilim hatta. Ama bildiğim birşey varsa; ben bencil diilim. Kendimi düşünerek insanları da mutsuzluga sürüklemek istemedigimden bu ızdırap hallerim. ..
Bu iyi birsey mi?  Bana sorarsanız boktan birsey. Kendime  attığım yüzlerce kaziktan bir tanesi gibi görülse de ; en ağırı en yaralayan,  en kavurani, en yıkanı, en tüketeni...
E hadi ama toparlanma  vakti. Gözünde yaş kalmadı  bir varliktan sebep.  Ama değer. Lütfü da başım üstüne,  lutufsuzlugu da...


Ben senin yerine de sevmeye çalışıyorum ama olmuyor,  bari, bari sen benim yerimede  sevvvvv...

O adamlar yok mu ? Ah o adamlar...

         Nedir- bizim istediğimiz? Kalbimizi titreten , içimizi sızlatan , bizi bizden alan nedir?
Bu kadar kolay mı birine kapılmak,yada bu kadar zor....


        Öyle bir an geliyor ki; bir adam nutkunuzu kesiyor.Bir adam, gün gün sizi yiyor bitiriyor. Yaşama enerjinizi alıyor. hem size hayat yüklüyor, hem de ömrünüze , törpü oluyor. Böyle adamlar çok az var. Herkesin,  hayatında olmasını isteyeceği adamlar bunlar. Şanslıysanız ; ömrünüzde ,  şu ahir ömrünüzde, bir ömür de olsa, bir dönem de olsa böyle bir adamınız oluyor.

       O adamı tattıktan sonra, o adamı kokladıktan sonra,  o adamı yaşadıktan sonra, o kadar kolay olmuyor hayat. Her şey silikleşiyor,bütün şeyler, tatlar, kokular, dokular, sesler,şarkılar, türküler,güzel yerler, şiirler onda düğümleniyor.
   

        Sanki o adam dünyanın merkezinde. Diğer bütün erkekleri böylesine silikleştiren, basitleştiren, bütün erkekler basitleştikçe, gözünüzde gittikçe tanrılaşan gene o adam... Kokusu gelse burnunuza, bir mutluluk sarıyor, bir tatlı rehavet çöküyor üzerinize...
         
         Ya ne anlatıyorsam  ben de ... yani anlatamıyorummmm....
 Anlatacak çok şey var da ; takat yok, şevk yok, zaman yok, muhabbet yok, 
         
         Böyle adamlar var sözün kısası, 
şanslıyım ben. benim de böyle bir adamım var. Tek dileğim  tanrıdan; ayrı da düşsek, birlikte de olsak, hep olsun hayatımda.  Hatta olmayanlara nasip olsun...  
    
         O kadar iyi bir şey de değil hani yani bu adamlar!!!
Neden? derseniz.  Bu adam benim hem zehirim, hemde panzehirim...  Bazen öyle zalimce , öyle hınçla yakıyor ki canımı , kanırtıyor da kanırtıyor....

         Oysa ki ; farkında değil, az daha uğraşşa öldürecek beni.


         Bazen diyorum ki;  

Hani - Paplo NERUDA' nın söyledigi gibi: ''Seni seviyorum , çünkü  bundan başka çıkar yol bilmiyorum.'' 

  O ne yapsa fark etmez. yine öyle, yine delicesine, yine onun için ölürcesine, yine onun  için yaşarcasına, severim onu...  Ayrıca onun bunu bilmesine gerek yok, zaten böylesine sevildiğini  anlamasına imkan da yok. Hoş anlamasın da...

         Bazen de diyorum ki; (aslın da ben demiyorum, o bana düşündürüyor.)
Neyse ya... Yazmak istemiyorum... Ona kondurmak istemiyorum böyle şeyler. 



Biz iyisi-mi  Neşet Baba dinleyelim....
Ağrımız , sızımız,  azalır hafifler belki...
  
           


     

Bazen

Bazen insan uzaklara kaçıp gitmek istiyor. Bazen insan herseyden uzaklaşmak istiyor.  En yakınlarını, en sevdiklerini bile istemiyor yanında.  Sadece kendine kaçmak istiyor. Büyükşehirlerde yaşayan insanların sıkışmışligi, yalnızlığı  ve bazende kabullenilmis caresizliklerinin içinde hapsoluşunun sonuclari bunlar maalesef.
En çokta bunun için gitmek istiyorum. Bıktım bu kalabalıklar içinde yalnızlıktan.  Bu kadar çevre bu kadar dost, ailem hiçbiri yetmiyor. Yetmiyor değilde sanki olmuyor. 
Bu herseyi bırakıp gitme isteği gelip geçici bir nöbet değil. ..Bu yeni bir başlangıç isteme isyanim geçici birsey değil.
Ama hiçbirimiz özgür değiliz ki... Hepimizin görünmeyen prangalari var... ben ki evli değilim , çocuğum  yok, bir ilişkim yok. Ben bile prangaliyim ayaklarımdan ...gidemiyorum ailemi birakip....ben çabalıyorum ama birsey yapamıyorum genede yinede herzaman ki gibi..
Yetemiyorum hiç birşeye , yetisemiyorum her zaman.  Icimdeki sessiz cigliklardan, beynimi tirmalayan sorulardan, onlarla yuzlesip verdiğim cevapları begenmeyisimden de gina geldi. Yani bilal varya; çaresiz değilsiniz,  care sizsiniz diye. .. çareler türetemiyorum artık.

Beni ayakta tutan üretme, birseyler yaratma isteğini de kaybettim. Calisma istegimide kaybettim.Artık içimde ne bir şevk ne bir arzu var. Görmüyorum etrafimdaki güzellikleri. Göremiyorum. Görmek ve bakmak gibi bir ayrım var ya onu kaybettim. Ne yedigimden zevk alıyorum.  Ne ictigimden.  Gulmuyorum.  Göremiyorum. Gerçekten kahkaha atmayı bile unutulan diye korkuyorum.

En onemliside ne biliyor musun? Nefes almıyorum. Soruyorum. Ama nefes alamıyorum. Yavaş yavaş boguluyorum ben.
Ölüyorum ben yahu....

Posted via Blogaway

Özledim

Sadece özledim. Ama yildizlisindan, katmerlisinden, baharatlisindan, bol acilisindan ...

Dur hemen; o nasil öyle özlemek mi olurmus deme !!!

Öyle bir özlemek iste, bi çare, özlemek seni işte...

Pazarim kahroldu, pazartesimin boynu bükük, ne yapayim bilemedim. Hicbiryere sigamadim, siginamadim, bir garip hasret dügumlendi bogazima, öpüşlerinin, bakişlarinin tadi kaldi agzimda buruk.

Özledim yahu 

Bu kadar ; sadece özledim..

Together...

Akşamlara, yalnızlıklara, yalnız yaşanan asklara inat susuyorum. 

Akla geliyor ama dile gelmiyor bazı şeyler. Bazen sıkılıyorum bu hayattan, herkesin an an yaşadığı buralardan çekip gitme, kendine yeni bir hayat kurma, yeni bir alan yaratma dürtüsü icimi kamciliyor. Yalnız bir farkla; herkesin an an yaşadığı bu duyguyu ben uzun süredir her an yasıyorum. 

Etrafında ki insanlar nasılsa sende onlara benziyorsun bir vakit sonra. Masum kalmıyorsun,kalamıyorsun. Elin kolun, basiretin bağlanıyor bir müddet sonra. Sende yanlışlara imza atıyorsun. Sende günahları paylaşıyorsun. Bir de bakıyorsun onlardan olmussun. Onlar gibi olmussun. 

Korkuyorsun! Bir an panik oluyorsun. 

Sonra toparlanmaya çalışıyorsun. Ama artık isledigin gunahlar islenmis, yaptığın yanlışlar vakur dikiliyor karşında. Sen uzaklaşmaya çalıştıkta dolanıyor ayaklarına. Doğru birşeyler yasamana engel oluyor, ayaklarına dolanıyor ellerini bagliyor.İsyanin sessiz bir çığlıktan öteye gidemiyor.  

Onlara ne gerek!

Hesaplaşmaların bile yetiyor aslında sana her yalnız kaldığında, yada gönül  mahkemende, akıl muhakemende seni sıkıştırmaya...

Ama var yolu, olmalı, olmalı bir yolu...

Sen şimdi evinde yatarken, ben şimdi evimin balkonunda oturmus  icerden gelen televizyondaki aptal dizinin sesini duymamazliktan gelerek,seni özleyerek yazıyorum ki;

Ben sende sıfırladim kendimi. Günahlarımı, sevaplarimi, eğer, eğer sende müsaade edersen bana yeniden doğacağım sende, sana, senin icin... 

Senin gözlerinde yıkanacağım, masum sevgine, saf kalbine ve iyi niyetine sığınacağım. Sev, cok sev! Sar sarmala beni, sakla! Çünkü ben şimdiden seviyorum seni!

...

Tabi şimdilik üç noktadan ibaret hersey, soylenmemis sozlerimiz, gitmedigimiz yerlerimiz, tokusturmadigimiz kadehlerimiz, yasamadigimiz atesli sevismelerimiz ve gecirmedigimiz yillarimiz, paylasmadigimiz iyi ve kotu gunlerimiz var. Ama benim umudum var. Biz tüm bunları yasayacağız , yaşayıp göreceğiz. 

Together...